Monarchia (I, vii, 1-3)

(1) Amplius, humana universitas est quoddam totum ad quasdam partes, et est quedam pars ad quoddam totum. Est enim quoddam totum ad regna particularia et ad gentes, ut superiora ostendunt; et est quedam pars ad totum universum. Et hoc est de se manifestum. (1) Furthermore, the human race constitutes a whole in relation to its constituent parts, and is itself a part in relation to a whole. It is a whole in relation to individual kingdoms and peoples, as has been shown above; and it is a part in relation to the whole universe. So much is self-evident.
(2) Sicut ergo inferiora humane universitatis bene respondent ad ipsam, sic ipsa 'bene' dicitur respondere ad suum totum; partes enim bene respondent ad ipsam per unum principium tantum, ut ex superioribus collegi potest de facili: ergo et ipsa ad ipsum universum sive ad eius principem, qui Deus est et Monarcha, simpliciter bene respondet per unum principium tantum, scilicet unicum principem. (2) And just as the lesser parts which make up the human race are well adapted to it, so it too can be described as being well adapted to its whole; for its parts are well adapted to it in relation to a single principle, as can easily be deduced from what was said earlier: and so absolutely speaking it too is well adapted to the universe (or to its ruler, who is God and Monarch) in relation to a single principle, i.e. one ruler.
(3) Ex quo sequitur Monarchiam necessarium mundo ut bene sit. (3) And thus it follows that monarchy is necessary to the well-being of the world.